Zo, daar zijn ze dan! Er is heel wat gebeurd de afgelopen week. De bevalling was problematisch en heeft in totaal 12 uur geduurd. Ook de dagen erna waren zwaar.
Donderdag 28 mei, 's ochtends vroeg, was het zover. De eerste kitten werd geboren om 7:45, een prachtig blauw katertje. Al gauw volgde nummer twee, een lilac katertje. Polly begon ze meteen te likken, dit was erg mooi om te zien! De eerste kitten ging al vrij snel aan de tepel liggen, maar nummer twee had hier meer moeite mee.
Kitten nummer 3 werd geboren met een open buikje, ontzettend sneu. Hij overleefde het niet. Nummer 4, een poesje, werd dood geboren.
Hierna stopte Polly met persen en viel ze even in slaap. De bevalling kwam niet meer goed op gang en we moesten met spoed naar de dierenarts, want wat bleek; er zaten nog minstens 3 kittens in haar buik. We besloten dat een spoedkeizersnede uitgevoerd moest worden. Vol spanning zaten we thuis. Dit was niet hoe wij het ons hadden voorgesteld.
Goed nieuws: er zaten nog 4 kittens in de buik. Na lang reanimeren bleken ze allemaal te leven.
De dierenarts liet ons zien hoe we de kittens moesten voeren, zowel met een flesje als met een sonde. Dit was best spannend, maar het lukt erg goed!
Ook zei ze dat we niet te veel hoop moesten vestigen op deze diertjes. Er was een kans dat ze allemaal zouden blijven leven, maar de kans dat ze het niet zouden overleven was net zo groot.
Wij hebben alles op alles gezet de afgelopen week om de kittens alles te geven wat ze nodig hebben. Helaas heeft het niet bij alle kittens mogen baten.
Er is op dit moment nog 1 katertje over. De eerstgeborene, de blauwe streber! En hij is gezond en doet het goed!
De dierenarts denkt dat de kittens zijn overleden aan het 'fading-kittensyndroom'. Het is niet echt een ziekte, maar eerder een verzameling van symptomen. Na een paar dagen worden de kittens zwakker en zwakker en komen uiteindelijk te overlijden.
Vaak wordt het 'fading-kittensyndroom' veroorzaakt doordat de bloedgroep van de dekkater en de poes niet matchen. Als dat het geval is, krijgen de kittens antilichamen van het moederdier binnen, die de rode bloedcellen van de kittens gaan afbreken. Het is tot op zekere hoogte te vergelijken met de ‘rhesusbaby’ bij de mens, waarbij er ook een afweer bestaat van de antilichamen van de moeder voor de rode bloedcellen van het kind.
De problemen ontstaan bij moederpoezen met een bloedgroep van type B, waarbij de katers en de aangetaste kittens type A hebben (niet aangetaste kittens kunnen zowel bloedgroep A als B hebben).
Dit was bij ons het niet geval. Zowel de dekkater als onze Polly heeft bloedgroep B. Het is dus onverklaarbaar waarom de lieve katjes het niet hebben gered.
We zijn afgelopen week druk geweest om alle vijf de kittens dag en nacht te voeren. Dit moet 7 keer op een dag. We doen het met alle liefde. Mama & papa en ik & Bart hebben om de nacht een 'nachtdienst'. Het katertje dat er nog is, krijgt op dit moment in ieder geval alle aandacht.
Wat ook mooi is om te zien, is dat Polly haar moedergevoelens blijven groeien. In het begin vond ze het lastig, ze wist niet zo goed wat ze met de kittens aan moest en ze vond het eng als ze miauwden. Dit was erg sneu om te zien. Wij denken dat het te maken kan hebben met de keizersnede, maar dit kunnen we niet met zekerheid zeggen. Gelukkig gaat het steeds beter. Nu er nog een over is, vindt ze het minder spannend.
Zo, nu is het alweer voedertijd, haha. Binnenkort volgt de volgende update.
Op de foto's zie je hoe de dierenarts ons leert sondevoeding te geven, voeding uit een flesje, én hoe het er bij ons thuis aan toe gaat.
Tot snel! X